Սիրելի ընկերներ, բարի գալուստ Դաշնակցութեան մեծ ընտանիք:
Ամէն օր երդում չեն տալիս, երդում տալիս են կեանքում եզակի անգամ, եւ ահա այսօր այդ եզակի անգամն էր ձեզ համար: Այսօր դուք երդում տուեցիք որպէսզի Դաշնակցութեան դրօշի ներքոյ ծառայէք ազգին եւ հայրենիքին, ամբողջովին նուիրուէք հայ ազգի պաշտպանութեանը եւ առաջատարը լինէք նրա առջեւ ծառացած խնդիրների լուծմանը: Հաւատացնում եմ ձեզ, որ բոլորս, այստեղ ներկայ գտնուողներս, մէկ անգամ եւս վերանորոգեցինք մեր երդումը ձեզ հետ միասին:
Գիտէք, բնութիւնը մարդուն օժտել է շրջապատի հետ շփուելու, շրջապատը ճանաչելու եւ այդ շրջապատում իր տեղը գտնելու ընդունակութիւններով: Երբ Արցախեան շարժումը սկսուեց ես ընդամէնը 14-15 տարեկան երեխայ էի, եւ ես ճանաչում էի իմ շրջապատը միայն բնազդով: Չգիտէի դաշնակցութիւն, գաղափարախօսութիւնը, ընկերվարութիւն չկար այդ ամէն ինչը իմ տեսադաշտում: Սակայն ունէի ներքին տագնապ եւ բնազդով հասկանում էի որ մի բան պէտք է անէի, չէր կարելի պարզապէս ապրել նոյն առօրեայով, ինձ համար եւ շատերիս համար դա պարզապէս հնարաւոր չէր: Մի ինչ որ ձեւով պէտք է մասնակից լինէի ազգի հաւաքականութեանը: Սկսեցի այցելել մեր տանը մօտ գտնուող հիւանդանոցները` պարզապէս վիրաւորներին օգնելու նպատակով: Այդ հիւանդանոցներում տեսայ միայն մէկ կազմակերպութիւն, որը հոգ էր տանում «անտերէ վիրաւորներին` հոգալով նրանց բոլոր տեսակի հարցերը, ինչ որ հնարաւոր էր այդ ժամանակ` հագուստ, դեղորայք, կերակուր մատակարարելուց մինչեւ անգամ կերակրելը: Մեր ներկայութիւնը յոյս ու լոյս էր վիրաւորների համար: Նրանք Երեւանում չունէին ոչ մէկը բացի մեզանից: Արդիւնքում ես համալրեցի ՀՕՄ-ի շարքերը: Որի միջոցով էլ ճանաչեցի դաշնակցութիւնը եւ 1993-ին Դաշնակցական իմ երդումը տալով մաս կազմեցի հայ ժողովրդի ճակատագրին: Քանի ծաւալուեցի աշխատանքների մէջ, այդքան տեսանելի էր ինձ համար որ միայն Դաշնակցութեան միջոցներով կար կազմակերպուած ճակատ եւ ամուր թիկունք: Դաշնակցականների մէջ ես գտայ ազգասիրութիւն, նուիրում, պատասխանատուութիւն, անկեղծ ընկերական սեր, անձնազոհութիւն, հաւաքականութիւնը, անվախութիւն: Դաժան ու դժուար էր մեր ճանապարհը, բայց փառաւոր, որովհետեւ մենք պայքարում էինք կեանքի համար, ապրելու եւ ապրեցնելու համար․
Եւ հիմա էլ ոչինչ չի փոխուել
Զգուշացնում եմ, ներկայ պայմաններում դժուար է դաշնակցական մնալը, քանի որ պայքարը ոչ միայն արտաքին թշնամու դէմ է, այլեւ ապազգային իշխանութիւնների: Այսօր այն ժամանակներն են, երբ դաշնակցականները այս պայքարի պատճառով բանտարկւում ու ճնշումների են ենթարկւում: Կարող է ձեր բարեկամները, հարազատները նայեն ու զարմանան, թէ սրանք ինչո՞ւ են միանում մի կուսակցութեան, որը հալածւում է: Ոչ, սա խենթերի ակումբ չէ, այլ Ազգի եւ Հայրենիքի հանդէպ պատասխանատուութիւն վերցրած հայերի, որոնք գուցէ նաեւ իմ պէս բնազդով, զգում են այս օրհասական պահին հայ ժողովրդի ճակատագրին մաս կազմելու անհրաժեշտութիւնը:
Դուք պատասխանատու որոշում էք կայացրել, եղէք հետեւողական ձեր կայացրած որոշմանը:
Երուանդ Ֆունտուքեան շիրիմի շուրջ Երդում կատարելը պատահական չէ: Սրանով կարեւորւում է Երուանդ Ֆունտուքեան անունով խոնարհ հերոսը, սրանով մենք ամրագրում ենք Ֆունտուքեան նկարագրի տեսակի անհրաժեշտութիւնը` այն է, անշահախնդիր նուիրում եւ զոհաբերում ազգին, որոնք առանցքային են ազգի շարունակականութեան համար:
Դաշնակցութեան երեք հիմնասիւնները Ազգայնականութիւն, Յեղափոխութիւն եւ Ընկերվարութիւն`համամարդային արժէքներ են, սակայն Դաշնակցութիւնն է, որ այս հիմնարար համամարդկային արժէքները դարձնում է Հայկական:
Յիշէք, որպէս ՀՅԴ-ի անդամներ միշտ պիտի առաջնորդուէք Ծրագրով եւ Կանոնագրով: Ներկայի ճակատագրական օրերին, երբ մեծ կորուստներ ունինք Արցախում եւ մեր պատմական թշնամին վտանգել է հայրենիքի սահմանները, մեր ժողովուրդը ձեր կարիքն ունի բոլոր ժամանակներից առաւել: Ժամանակն է նոր զարթօնքի, եւ բոլորս միասին այստեղ, հարկ է կատարենք նուիրումի յանձնառութիւնը մեր ժողովրդին նոր Արշալոյս պարգեւելու:
Ժամանակի հետ փոփոխութիւն ապրել է դաշնակցութիւնը, բայց դա մեր էութեան հետ չի առնչուել: Դաշնակցութիւնը ստեղծուել է, որպէս հայ ժողովրդի գոյատեւման գրաւական, որպէսզի հայ ժողովուրդը կարողանայ անվտանգ ապրել ու զարգանալ: Այդ առումով մեր սկզբունքը չի փոխուել, մեր էութիւնը չի փոխուել բայց, բնականաբար, ժամանակներն են փոխուել, մեր գործելաոճն ու մեթոդիկան է փոխուել: Մենք դեռ զինուորագրուած ենք այդ նոյն նպատակին:
Դաշնակցութիւնը միշտ անելիք ունի: Մենք Սփիւռքում անելիք ունենք, Հայաստանում անելիք ունենք, Արցախում, Ջաւախքում, Արեւմտահայաստանում ունենք անելիք: Այնտեղ, որտեղ հայ կայ, մենք անելիք ունենք, եւ այդ անելիքն ինչ-որ զբաղմունք չէ, այլ` հիմնական գործ:
Դաշնակցութեան մէջ չկան երկրորդական կամ անկարեւոր գործեր: Այդ աշխատանքների յաջորդականութեան պահպանումն է, որ մեզ դարձնում է հաւաքականութիւն, որ «ես»-ից վերածում է հզօր «մենք»ի:
Մենք բոլորս ոչ միայն մաս ենք կազմում հայ ժողովրդի ճակատագրին, այլ կերտում ենք այդ ճակատագիրը:
