Մանուշագոյն Հորիզոն

ԳՐԻՇ ԴԱՒԹԵԱՆ
ՄԱՆՈՒՇԱԳՈՅՆ ՀՈՐԻԶՈՆ

Մթնշաղի շրշեղ մշուշի մէջ,
Մանուշագոյն երանգները
Զարդարում են տարածությունը․
Լեռները, ինչպէս սուտակներ,
Փայլում են հեռուից,
Երբ արևը մայր է մտնում աստղունքի տակ:

Նայելով սահող լուսնին,
Յիշողութիւնների երամներ են թեվավորվում․
Հայեացքս տարածուում է,
Ժամանակը հոսում է,
Անցեալի արձագանքները միահիւսելով։

Մանուշագւյն օրեր, երազների օրեր,
Ոսկէ յիշողութեան հյուսքեր․
Երիտասարդութիւնը և ջերմութիւնը բաբախում են
Նուիրուածութեան պարունակում։

Զգացմունքներս խորն են,
Դիպչում են հոգուս,
Միացնելով սիրտ ու զգացում․
Մելամաղձոտ շշուկներ, հին յիշողութիւններ,
Յապաղող չպատմուած հէքիաթներ:

Մայրամուտի հորիզոնը, պարզ է
Մանուշագւյն երանգով,
Սարերը հեռաւորութեամբ կապտագունակ
Սուտակի նման շղթայուած են հորիզոնին,
Ներկուած անորոշութեան պաստառին․
Երբ նայում եմ մայրամուտին,
Հասնում եմ քո աչքերի խորքին,
Մանուշագոյն հորիզոնին․․․

Մայրամուտի պատկերքը
Հրավառ է կարմրաշէկ երանգով․
Սարերը լազուարթի շղարշով են հարսնացել․
Երբ նայում եմ մայրամուտին,
Հասնում եմ քո հայեացքի խորութեանը,
Ուր թափառում եմ տենչերս փնտռելով։

Օրերը ողողուած են ցանկութիւններիս ճառագայթներով,
Բոցավառուում են հայրենական ու հարազատ սերերս,
Բաբախում են անցեալի կարոտներով
Ու ապագայի փափագներով։

Նուիրուածութիւններս մաքուր են ու ճշմարիտ,
Միաձուլուած պաշտամունքիս հետ
Առ սրբություններս․
Զգացմունքներս խորն են,
Զգացմունքներս սրտազգաց,
Ինձ միացնում են մտասեւեռումներիս հետ։

Նրանք արձագանքում են
Յիշողութիւնների մելամաղձութեամբ,
Հեռաւոր հորիզոններում,
Ուր ընդարձակուում են կապտագունակ երկինքներ․
Կարօտի մի կտաւ՝
Նկարուած անամպ ու լայն,
Մթնշաղի շողերի մէջ,
Զգացմունքներ է ալեւորում։

Օրերս, ողողուած են քո բոյրով,
Բոցավառում են սերերը մեր․
Եւ սուրբ տարածութիւնների հանդէպ,
Որ ջերմանում են բովանդակութեամբ և իմաստով,
Զուարթութեան ու բաղձանքների երանգով ու կրքով։

Նուիրուածութիւնից հասնում եմ ինքնազոհութեան,
Անկեղծ ու ճշմարիտ,
Միաձուլելով սերն ու մաքրութիւնը,
Որպէս ձոյլ ոսկի,
Ապրում, զգացում, յոյզ ու յուզմունք,
Ինձ կապում եմ քո ցանկութիւններին
Ու աշխարհքի արձագանքներին։

Նրանք ղողանջում են
Յիշողութիւնների մելամաղձութեամբ, սիրելիս,
Հեռաւոր հորիզոնում,
Ուր յայտնուում են մանուշագւյն երկինքներ,
Կարօտի մի կտաւ՝ նկարուած անամպ ու լայն,
Մթնշաղի շողերի մէջ
Ցիր ու ցան, ցիր ու ցնորք․․․

*

GRISH DAVTIAN
VIOLET HORIZON

In twilight’s hush, where mists begin to weave,
Soft violet hues the heavens interleave.
The mountains burn like rubies in the west,
Where sun descends to find its starry rest.

The moon, a drifting ghost in silver flight,
Awakens wings of memories in night.
My gaze expands where time begins to spill,
And echoes from the past grow soft and still.

O violet days! O dreams in golden skein!
Where youth and warmth in reverence remain.
My soul still pulses with that fervent fire,
A heart devoted, trembling with desire.

Emotions deep arise, untouched by time,
And touch my spirit in a hush sublime—
With whispers borne from memories unsaid,
And tales once dreamed but left to drift, unread.

The sunset draws a line so pale, so true,
In violet strokes across a boundless blue.
The distant peaks, with sapphire veils entwined,
Shine ruby-bound along the edge of mind.

Upon that fading canvas, soft and wide,
I glimpse the silence dwelling in your eyes.
The western sky—a blaze of crimson-red,
Crowns mountains robed in azure’s bridal thread.

And as I gaze into that dying gleam,
I lose myself within your shadowed dream.
My days are soaked in longings’ golden rays,
Inflamed by love of kin and homeland ways.

They throb with echoes of a vanished year,
And hopes unborn that flicker bright and clear.
My vow is pure, and in its truth I stand—
A worship fused with flame and trembling hand.

My feelings stir with vision, fierce and wide,
Where thought and heart in quietness abide.
They echo still, in melancholy flight,
Beyond horizons steeped in haunting light.

A canvas stretched in endless, azure skies,
Where twilight weeps with longing in its eyes.
My days are steeped in scent and burning grace,
With love that sings in every sacred place—
Where meaning dwells in every breath and gleam,
And joy and yearning mingle in one stream.

Devotion deepens, ripened by the years,
And nears the realm of sacrifice and tears—
Where purity and passion merge as gold,
And all my soul’s bright offerings unfold.

For in your will my restless heart is caught,
Bound fast by dreams and by the world you sought.
Still do they chime, those bells of longing’s call,
In violet skies where shadowed sorrows fall—
A canvas wide and clear, yet bittersweet,
Where dusk and dreams and memories softly meet.