«Դրօշակի» 2025 թուականի 10-րդ համարը ներկայացուել է ընթերցողին։ Եթէ փորձենք բնորոշել նոր համարի նիւթերի թեմատիկ ընդհանրութիւնը, ապա կարելի է ասել, որ այն արձագանք է այս օրերին հասարակութեանը յուզող ազգային-պետական բնոյթի մի շարք հարցերի։ Համարի «Առաջնորդողն», օրինակ, անդրադարձ է գալիք համապետական ընտրութիւնների ոչ պաշտօնական մեկնարկին, որն արդէն ընթացքի մէջ է։ Ըստ «Առաջնորդողի» քաղաքական նոր դասաւորութեան պայմաններում ակնառու է ազգային ուժերի յաջողութեան հասնելու հաւանականութիւնը, եթէ իհարկէ նրանք չտարուէն իրար դէմ պայքարով եւ համախմբուէն այս գործընթացի սահուն, օրինական ընթացքը ապահովելու կարեւոր խնդրի շուրջ։
Քաղաքագէտ Վահէ Դաւթեանի հեղինակած յօդուածի խորագիրն է «Տրանսպորտային պատերազմի նոր փուլը. «Թրամփի երթուղին» որպէս աշխարհաքաղաքական գործիք»։ Քաղաքագէտը մասնագիտական խորութեամբ ներկայացնում է տարածաշրջանում առկայ եւ զարգացող հիմնական հաղորդակցական ուղիները, ըստ որոնց էլ ակնառու են դառնում ներգրաւուած ուժերի աշխարհաքաղաքական շահերը։ Այս համատեքստում քննարկման առանցքում է Հայաստանի հնարաւոր տեղն ու դերակատարութիւնը այս դաշտում՝ պայմանաւորուած ներքին եւ արտաքին գործոններով։
Պատմաբան Անի Մելքոնեանն այս անգամ անդրադարձել է Ստալինեան բռնապետութեան տարիներին հայ եկեղեցու դէմ խորհրդային անաստուած համակարգի ձեռնարկած հալածանքներին, որոնք ի վերջոյ ձախողութեան մատնուեցին եւ հայ եկեղեցին շարունակեց իր ազգանպաստ, աստուածաշնորհ առաքելութիւնը։ Բնականաբար զուգահեռ է բերւում Հայաստանի այսօրուայ նեոբոլշեւիկ, օտարահպատակ իշխանութիւնների հակաեկեղեցական հակահոգեւոր արշաւի հետ, որը նոյնպէս դատապարտուած է ձախողման։
«Դրօշակին» առաջին անգամ թղթակցող երկու հեղինակներից մէկն է Անժելայ Յարութիւնեանը։ Բանասէր եւ մանկավարժ հեղինակը գրում է․ «Այսօր հայ իրականութեան մէջ ամէն պահի բախւում ես նոյն խնդրին, երբ կրթութիւնը կորցրել եւ կորցնում է իր հոգեւոր, բարոյական ու հասարակական արժէքը, խորութիւնը՝ ստեղծելով վտանգաւոր աշխարհայեացք եւ ընկալում նոր սերնդի համար»։ Ա․ Յարութիւնեանը գրում է, որ այսօր Հայաստանի դպրոցում նոր կարգախօս է յայտնուել․«Լա՛վ սովորիր, որ լա՛վ ապրես»: Յոդուածագիրն անդրադառնում է մեր կեանքի այս նոր «ճշմարտութեանը» փաստելով, որ այն արտացոլում է երկրի այսօրուայ կառավարողների մտածողութիւնը, որը եւ նրանք փորձում են փաթաթել ազգի վզին, որպէս նոր վարդապետութիւն։
Պաշտօնաթերթի մշտական հեղինակ Վրեժ-Արմենը գրում է․ «Ժողովրդաւարութեան հիմնական սկզբունքներէն մէկն է, թերեւս՝ ամենէ՛ն հիմնականը, «ո՛չ» ըսելու, չհամաձայնելու, տարակարծիք ըլլալու իրաւունքը։ Այդ իրաւունքի բացակայութիւնը ակնառու է եղած պատմութեան սկիզբէն ի վեր՝ մենատիրական ու սակաւապետական երկիրներու մէջ, բռնատիրական կարգերու տակ։ Այսօր, սակայն, մենք ականատես կ՚ըլլանք այդ իրաւունքի ոտնակոխման այլուր, ցարդ «ժողովրդաւար» ճանցուած պետութիւններու մէջ, որոնց քաղաքացիներուն մենաշնորհն էր, կը կարծէինք, կարենալ «ոչ» ըսելը»։ «Դրօշակի» հոկտեմբերեան համարում ընթերցողը կարող է կարդալ նաեւ Արցախի հիմնահարցին նուիրուած Աբրահամ Գասպարեանի եւ Արմէն Սարգսեանի յօդուածը։
Պատմաբան Արմէն Մարուքեանի յօդուածն այն մասին, թէ ինչպէս Ադրբեջանական իշխանութիւնները քայլ-քայլ լուծարում են Նախիջեւանի ինքնաւար հանրապետութիւնը՝ միջազգային պայմանագրի խախտմամբ այն դարձնելով Ադրբեջանի հանրապետութեան մաս։
Պաշտօնաթերթում տեղ են գտել հետաքրքրական այլ յօդուածներ եւս:
